ΑΣΤΕΓΟΙ: ΣΗΜΕΡΑ ΕΚΕΙΝΟΙ, ΑΥΡΙΟ ΕΜΕΙΣ;

H Λαϊκή Συνέλευση του Ιλίου καλεί το Δημοτικό Συμβούλιο και το Δήμαρχο να δώσει άμεση και αξιοπρεπή λύση στο πρόβλημα των αστέγων της περιοχής που γίνεται οξύτατο λόγω του “ψύχους” που επικρατεί στη χώρα.

Άνθρωποι που χάσανε τη δουλειά, την αποταμίευση και το σπίτι τους εξαιτίας της κρίσης επιβιώνουν με τεράστια δυσκολία δίπλα μας, μένοντας σε πεζοδρόμια, παγκάκια ή άθλια παραπήγματα.

Αυτοί δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά λίγο-πολύ την εικόνα του παρόντος και του μέλλοντος όλων μας, μιας και ζούμε ακριβώς τις ίδιες συνέπειες της κρίσης (απολύσεις, μειώσεις μισθών, αδυναμία πληρωμής δανείων κλπ.) ακόμα και αν δεν έχουμε ακόμα βρεθεί στο δρόμο.

Καλούμε κάθε δημότη, κάθε εργαζόμενο, κάθε άνεργο να παλέψει μαζί μας για να δοθεί κατάλληλος χώρος, ιατρική φροντίδα, ρούχα, φαγητό και νερό στους αστέγους της περιοχής.

Στο δρόμο των εργαζομένων στη Χαλιβουργία και το Άλτερ

ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΔΥΤΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ ΖΩΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΟΧΙ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΙΖΕΡΙΑΣ

Η ανοιχτή λαϊκή συνέλευση του Ιλίου ενώνει τη δράση της με τους αγωνιζόμενους εργάτες στη Χαλιβουργία, το Άλτερ και σε μια σειρά άλλους εργασιακούς χώρους στο Περιστέρι και όλους αυτούς που συμμετείχαν στην παναττική γενική απεργία της 17ης Γενάρη.

• Από ζώνη εργασιακών κατέργων, ολόκληρη η δυτική Αττική μετατρέπεται ραγδαία σε μια ζώνη κουφαριών επιχειρήσεων που κλείνουν η μία μετά την άλλη. Εργοστάσια, μαγαζιά και άλλες μικρές εταιρείες βάζουν λουκέτο, πετώντας εκατοντάδες και χιλιάδες κόσμο στο δρόμο. Αφού τους ξεζούμισαν, τα αφεντικά απολύουν τους εργαζομένους, ενώ η κυβέρνηση που συντόνιζε όλη αυτήν την άγρια εκμετάλλευση δεν δίνει δεκάρα για επιδόματα ανεργίας, ούτε για προσλήψεις αλλά ούτε και για συντάξεις.

• Η κυβέρνηση Παπαδήμου που έχει τη στήριξη και των τριών αστικών κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του φασιστοειδούς ΛΑΟΣ παραδίδει κάθε ρανίδα εργατικού αίματος-εισοδήματος-δικαιώματος στην τρόικα, τους τραπεζίτες και τους διεθνείς κερδοσκόπους. Για να δεχτούν το “κούρεμα” του ελληνικού χρέους που έχουν στα χέρια τους όλοι αυτοί οι χρυσοκάνθαροι ζητούν με λύσσα νέες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, χαράτσια, απολύσεις και ελαστικές σχέσεις εργασίας αλλά και την ανάληψη όλης της πολιτική εξουσίας από τους εκπροσώπους τους.

• Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από όλους αυτούς που διαχειρίστηκαν την εξουσία τόσο πριν όσο και μετά το Μνημόνιο, αλλά και από όσους ελπίζουν πως υπάρχουν περιθώρια φιλολαϊκών μέτρων μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Μόνη διέξοδος μπορεί να προκύψει από την αυτοργανωμένη πάλη των εργαζομένων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε κάθε χώρο δουλειάς, σπουδής και διαμονής και ο συντονισμός τους για την ανατροπή της κυβέρνησης της τρόικας και κάθε κυβέρνησης των αφεντικών, για να πάρουμε εμείς -οι εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι εργάτες- τις τύχες της κοινωνίας στα χέρια μας και όχι απλώς να “αντιπολιτευόμαστε” για μια ζωή.

• Συντονιζόμαστε με όλες τις λαϊκές συνελεύσεις του λεκανοπεδίου και προπαντός της Δυτικής Αττικής για να οργανώσουμε την κοινή μας δράση στην περιοχή κόντρα σε δημάρχους, τοπικούς γραφειοκράτες και άλλους πολιτικάντηδες. Ορίζοντας μας δεν είναι οι εκλογές που ετοιμάζουν τα κόμματα του Μνημονίου όποτε και αν αυτές γίνουν, ούτε κάποια καλύτερη θέση στο χρεοκοπημένο πολιτικό τους σύστημα, αλλά ένας κόσμος χωρίς όλους αυτούς!

Ποιοι – αν όχι εμείς;

Δύο χρόνια αλλεπάλληλων πακέτων λιτότητας για να μη χρεοκοπήσει η “χώρα” και η χρεοκοπία είναι τόσο κοντά όσο ποτέ.

Δύο χρόνια αλλεπάλληλων μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις, φορο-ληστρικών επιδρομών και απολύσεων για να μη διώξουν τη “χώρα” από την ευρωζώνη και οι ίδιοι οι επίδοξοι διώκτες μας στο Βερολίνο και το Παρίσι βρίσκονται στην ίδια κρίση με εκείνη της Ελλάδας.

Δύο χρόνια αλλεπάλληλων μαζικών εργατικών και λαϊκών αγώνων ενάντια σ' αυτά τα μέτρα και το καθεστώς που τα εφαρμόζει για χάρη των καπιταλιστών παραμένει στη θέση του, αν και λαβωμένο...

· Για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε τον Παπανδρέου, το Σαμαρά, το Καρατζαφέρη και κάθε ένα που θέλει να γίνει “χαλίφης στη θέση του χαλίφη”;

· Για πόσο ακόμα δεν θα αναπτύσσουμε τα δικά μας εργαλεία πάλης και θα δεχόμαστε τους κάθε λογής Παναγόπουλους και τους “δορυφόρους” τους να μιλάνε στο όνομα μας;

· Για πόσο ακόμα δεν θα προτάσσουμε τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες έναντι εκείνων των αφεντικών και θα πιστεύουμε ότι κάποιος “άλλος” εκτός από εμάς θα δώσει τη λύση ή ότι μπορεί να συνυπάρχει η δική μας μιζέρια με το δικό τους πλούτο;

Αν και εσύ έχεις τις ίδιες (ή άλλες)...απορίες, έλα να τις συζητήσουμε και να οργανώσουμε την ανεξάρτητη, από το κράτος των αφεντικών και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δράση μας ενάντια σε ο,τι μας “μαυρίζει” τη ζωή.