Ένας άνθρωπος ακινητοποιημένος, με χειροπέδες, πρέπει και να ποδοπατείται;
Όχι ή όχι…εκτός αν είναι μετανάστης;
Κάποιος που βλέπει αυτή την εικόνα, πρέπει να κάνει πως δεν την είδε και να προσπεράσει;
Κι αν ναι, με τι συνείδηση θα συνεχίσει να περπατάει με το κεφάλι ψηλά;
Ή μήπως αυτός ακριβώς είναι ο στόχος;
Τα μεσάνυχτα της 21ης Ιουλίου, ο Πέτρος Καπετανόπουλος ακούει φωνές και φασαρία κάτω απ’ την πολυκατοικία όπου μένει με την οικογένειά του. Κάποιος άνθρωπος μπορεί να κινδυνεύει –σκέφτεται– και κατεβαίνει από το διαμέρισμά του να δει τι γίνεται. Αντικρίζει ένα νεαρό μετανάστη ακινητοποιημένο στο οδόστρωμα, ανάσκελα, με χειροπέδες.
Γύρω του 4-5 αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ. Ένας τους τον πατάει στην κοιλιά. Στην ερώτηση του Π.Κ. «γιατί τον πατάτε αφού τον έχετε συλλάβει;» ο αστυνομικός τραβάει το πόδι και απαντά «δεν τον πατάω». Την ίδια στιγμή –και ενώ ο Π.Κ. πάει να φύγει– πλησιάζει άλλος αστυνομικός φωνάζοντας «αυτό που είδες δεν ήταν αυτό πάτημα, πάτημα είναι αυτό!» και στριφογυρίζει την μπότα του στον ήδη ακινητοποιημένο συλληφθέντα ο οποίος σφαδάζει.
«Μα τον έχετε ήδη συλλάβει, γιατί τον πατάτε;» τολμάει να ξαναρωτήσει... για να πάρει μια σαφέστατη απάντηση: χειροπέδες και προσαγωγή στο Α.Τ. Κολωνού. Εκεί, (παρότι τα πλήρη στοιχεία του γίνονται γνωστά) περνάει το βράδυ στο κρατητήριο και την επομένη παραπέμπεται σιδηροδέσμιος με τρεις πλημμεληματικές κατηγορίες: «αντίσταση κατά της αρχής», «προσπάθεια ελευθέρωσης κρατουμένου» και «ψευδή ανωμοτί κατάθεση».
Η εισαγγελική αυθαιρεσία επικροτεί την αστυνομική βία
Στην εισαγγελία το σκηνικό αναβαθμίζεται, παίρνοντας χαρακτηριστικά καφκικού σεναρίου.
Ο μετανάστης κατηγορείται (και στη συνέχεια ομολογεί) ότι έκλεψε την τσάντα κάποιας κοπέλας γιατί ήταν πεινασμένος.
Ο εισαγγελέας διατάσσει το σχηματισμό κοινής δικογραφίας του Π.Κ. με το μετανάστη και επικροτεί την αστυνομική αυθαιρεσία με μια ακραία μορφή –εισαγγελικής πλέον– καταστολής, αποδίδοντάς του και το κακούργημα «απλή συνέργεια στη ληστεία»!…
Παρότι ένας απλός πολίτης –που κατεβαίνει με βερμούδα και σαγιονάρες 50 μέτρα κάτω απ’ το σπίτι του– προφανώς δεν είναι σε θέση να παρεμποδίσει 4 αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ…
Παρότι η κοπέλα της οποίας εκλάπη η τσάντα, δεν αναφέρει στη μαρτυρία της το παραμικρό για την ύπαρξη συνεργού –πολύ περισσότερο κάτι σχετικό με τον Π.Κ… και κάτι τέτοιο δεν προκύπτει ούτε καν από την κατάθεση του αστυνομικού (μοναδικού μάρτυρα κατηγορίας)…
Ο εισαγγελέας αποφαίνεται πως …αφού αντέδρασε στο ποδοπάτημα, ήταν και συνεργός (!!!) και παραγγέλνει τακτική ανάκριση.
Ο Π.Κ. αρνείται τις κατηγορίες. Η ανακρίτρια, παρά την εντολή που έχει να του ασκήσει ποινική δίωξη για κακούργημα, δεν πιστεύει τις κατηγορίες και τον αφήνει ελεύθερο χωρίς περιοριστικούς όρους.
Η δικογραφία διαβιβάζεται στον εισαγγελέα εφετών. Εκείνο το διάστημα, ψηφίζεται το 3ο μνημόνιο και ο ν. 4093/2012. Σύμφωνα με αυτόν, αν ένας δημόσιος υπάλληλος παραπέμπεται αμετακλήτως για κακούργημα τίθεται αυτοδικαίως σε προσωρινή αργία μέχρι την τελεσίδικη αθώωσή του, κατά πλήρη καταπάτηση του τεκμηρίου αθωότητας και χωρίς καν να μπορεί να προσβάλλει αυτή την απόφαση με ένδικα μέσα!
Έτσι, ο Π.Κ. κινδυνεύει να τεθεί σε αργία μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεσή του (4-5 χρόνια) στερούμενος το μοναδικό του εισόδημα, που είναι ο μισθός του.
Μια σημαντική ρωγμή στη βαρβαρότητα
Η Αντιεισαγγελέας Εφετών, με πρότασή της στις 17.1.13, ζητά την εισαγωγή της υπόθεσης του Π.Κ. στο Συμβούλιο Εφετών Αθηνών και την απαλλαγή του από την κακουργηματική κατηγορία της «συνέργειας σε ληστεία», διατυπώνοντας κατηγορηματικά την κρίση ότι δεν προκύπτουν ενδείξεις τέλεσης του αδικήματος. Παράλληλα, προτείνει την εισαγωγή της υπόθεσης στο Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, προκειμένου να δικαστεί ο μετανάστης για το αδίκημα της ληστείας και ο Π.Κ. για τα πλημμελήματα της «αντίστασης κατά της αρχής», της «ελευθέρωσης κρατουμένου» και της «ψευδούς ανώμοτης κατάθεσης». Η εξέλιξη αυτή δρομολογεί ουσιαστικά την άμεση απαλλαγή του Π.Κ. από την κακουργηματική κατηγορία –που εντελώς ανυπόστατα του αποδόθηκε– και –εφόσον γίνει δεκτή από το Συμβούλιο που αναμένεται να συνεδριάσει τις επόμενες εβδομάδες– απομακρύνει τον κίνδυνο να τεθεί σε προσωρινή αργία.
Η αλληλεγγύη και ο αγώνας για αξιοπρέπεια είναι ο μόνος δρόμος
Η υπόθεση του Πέτρου Καπετανόπουλου ξεπέρασε τα όρια μιας «προσωπικής περιπέτειας». Δημοσιοποιήθηκε στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σε εφημερίδες, στο ραδιόφωνο, στο διαδίκτυο. Συνάντησε την αλληλεγγύη πάρα πολλών ανθρώπων που ξεπέρασαν το «τι με νοιάζει εμένα» ή το «ας πρόσεχε» και φώναξαν πως η αντίδραση στη βία και την κατάχρηση εξουσίας, είναι όχι δικαίωμα αλλά υποχρέωση του κάθε πολίτη. Πως σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται (και οφείλει να αποδεικνύει πως είναι) ευνομούμενη, ανθρώπινη, δημοκρατική οι αρχές της δεν εκδικούνται –πολύ περισσότερο δεν ποινικοποιούν– την ανθρώπινη αλληλεγγύη. Πως το ερώτημα «ποιος θα μας προστατέψει απ’ τους προστάτες» πρέπει να βρει την απάντηση ότι η ελπίδα για δικαιοσύνη δεν έχει χαθεί.
Σε όλους αυτούς, τους γνωστούς και τους άγνωστους, τους επώνυμους και τους ανώνυμους, τους εργαζόμενους ή τους άνεργους οφείλεται και η σημαντική εξέλιξη στην υπόθεση με την πρόταση της αντιεισαγγελέα εφετών, η πρώτη μεγάλη νίκη, η πρώτη ρωγμή στη βαρβαρότητα.
Η υπόθεση όμως δεν έχει τελειώσει. Και συνεχίζουμε.
Γιατί αλίμονο αν η αντίδρασή μας στην εικόνα του βασανισμού ενός ανθρώπου είναι το να προσπεράσουμε αδιάφοροι… «Μα είναι η πρώτη φορά»; Όχι. «Μα εγώ θα το σταματήσω»; Ούτε. Όλοι ξέρουμε πως οι βασανισμοί των μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα είναι καθημερινό φαινόμενο. Όλοι ξέρουμε πως οι επιθέσεις στα σπίτια και τα μαγαζιά τους, συνεχώς πληθαίνουν με την ανοχή αν όχι την ενθάρρυνση του επίσημου κράτους. Τα περιστατικά που καταφέρνουν να γίνουν γνωστά, είναι σαφώς πολύ λιγότερα από αυτά που πραγματικά συμβαίνουν. Όμως, είναι υπόθεση του καθένα μας ξεχωριστά και όλων μαζί, να αντιδράσουμε και να υπερασπιστούμε αν μη τι άλλο, το δικαίωμά μας να είμαστε άνθρωποι. Γιατί η αδιαφορία και ο κοινωνικός κανιβαλισμός αρμόζει μόνο στα συμφέροντα του κεφάλαιου, στα συμφέροντα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, στα συμφέροντα του φασισμού και του ρατσισμού.
Γιατί στις μέρες της φτώχειας, του φόβου και της απόγνωσης που διανύουμε, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και ο αγώνας για τη διαφύλαξη της αξιοπρέπειάς μας, είναι οι μόνες αξίες που μπορούν να διατηρήσουν ζωντανό τον κοινωνικό ιστό.
Γιατί οι μετανάστες μπορεί να είναι ο «εύκολος εχθρός», στο στόχαστρο όμως, είμαστε όλοι: Οι εργαζόμενοι που ζητούν ανθρώπινα μεροκάματα. Οι άνεργοι που ζητάνε δουλειά. Οι άστεγοι που «βρωμίζουν» τις πόλεις. Οι πολύτεκνοι που τιμωρούνται γιατί έκαναν πολλά παιδιά. Οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι που «επιβαρύνουν» το ασφαλιστικό σύστημα. Όσοι αγωνίζονται και βαφτίζονται «άκρο» για να καταστέλλονται χωρίς αντίδραση.
Γιατί στόχος είναι να γίνουμε όλοι εχθροί όλων, να μη νοιαζόμαστε για το διπλανό μας, να αδιαφορούμε γι’ αυτό που συμβαίνει σήμερα σ’ αυτόν και αύριο, θα συμβεί σ’ εμάς.
Είμαστε όμως εδώ. Και είμαστε πολλοί. Και επιλέγουμε να μην περπατάμε σκυφτοί και φοβισμένοι. Γιατί μας αξίζει να έχουμε το κεφάλι ψηλά και το χέρι απλωμένο στα ταξικά μας αδέρφια.
Αλληλεγγύη στον Πέτρο Καπετανόπουλο
Άμεση απόσυρση όλων των κατηγοριών εις βάρος του
Κανένας και για τίποτα μόνος του.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΚΑΠΕΤΑΝΟΠΟΥΛΟ
http://yperkapetanopoulou.wordpress.com/
